Godziny pracy pedagoga

mgr Kołos-Kalisz Joanna

Poniedziałek
Wtorek
Środa
Czwartek
Piątek

mgr Kawa-Pająk Sylwia

Poniedziałek
Wtorek
Środa
Czwartek
Piątek

LOGOPEDA mgr Aldona Wiśniewska, mgr Karolina Zając

Pedagog online

15.04 Kliknij tutaj


03.04 Kliknij tutaj


26.03 Kliknij tutaj

Logopeda online

Kliknij tutaj

Drogi Rodzicu!!!

Jeżeli u Twojego dziecka zdiagnozowano wadę wymowy, powinieneś pamiętać o następujących zasadach: 

• Skuteczność terapii w dużej mierze zależy od Ciebie! Pracuj z dzieckiem systematycznie w domu, według wskazówek zawartych w zeszycie.
• Ćwicz z dzieckiem najlepiej przed lustrem.
• Dopilnuj, aby dziecko systematycznie uczestniczyło w zajęciach logopedycznych.
• Bądź cierpliwy i konsekwentny!
• Utrwalaj z dzieckiem materiał zawarty w zeszycie lub na kserokopiach otrzymanych od logopedy. Wracaj do wcześniejszych ćwiczeń.
• Każde ćwiczenia rozpocznij od „Gimnastyki buzi i języka”  
• Zachęcaj dziecko do nauki wierszyków logopedycznych na pamięć. Jest to doskonała forma ćwiczeń dykcyjnych oraz ćwiczeń utrwalających poprawną wymowę! 
• Dbaj o prawidłowość własnej wymowy!

Dlaczego warto czytać dzieciom??? 

• Czytanie stymuluje rozwój mowy i usprawnia pamięć. Dzieci szybko się uczą. Są w stanie przyswoić wiele słów i zapamiętać nowe informacje.
• Czytanie to dobra okazja do poznania nowych wyrazów, wzbogacania zasobu słownictwa.
• Czytanie rozbudza w dziecku ciekawość świata i pomaga mu zrozumieć siebie i innych.
• Dzieci szybko uczą się poprzez przykład – naśladując.
• Czytanie kształtuje wrażliwość moralną dziecka.
• Dzieci, którym rodzice regularnie czytają szybciej się rozwijają, łatwiej przyswajają wiedzę o świecie i ludziach.
• Książki kształtują pozytywny obraz siebie. Dziecko czytając wraz z rodzicem może wykorzystać swoją wiedzę, przekonać się, jak wiele już potrafi i dzięki temu chętniej będzie się uczyło i poznawało nowe pojęcia.
• Czytanie odpowiada również za budowanie szczególnego rodzaju więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami a dziećmi. Wspólne czytanie jest formą spędzania czasu z dzieckiem co przynosi zarówno „korzyści natychmiastowe” jak i procentuje na przyszłość. Dzięki czytaniu cała rodzina może wspólnie spędzać czas. Wspólne głośne czytanie z dzieckiem pomoże mu pokonać wiele problemów wieku dorastania. W głośnym czytaniu chodzi tak naprawdę o to, aby poświęcić dziecku swój czas, uwagę, a przy tym miłość.
• Czytanie dziecku uczy empatii – dziecko wsłuchane w opowiadanie, często odnajduje w bohaterze samego siebie. Staje się wrażliwsze na krzywdę innych i potrafi darzyć szacunkiem, ponieważ przeżywając emocje bohaterów, próbuje się z nimi utożsamiać.

Oprac. A. Gębala

Dziecko, a domowe obowiązki

                Dziecko już od najmłodszych lat powinno mieć swoje obowiązki. Obowiązki są niezbędne, gdyż uczą dzieci odpowiedzialności. Za wykonanie ich dzieci należy chwalić, gdyż pochwała daje satysfakcję i buduje poczucie własnej wartości. Pamiętaj! Obowiązki nie mogą jednak przekraczać jego możliwości, a zadaniem rodzica jest ich ocenianie i docenianie.

 Obowiązki domowe 3-latka:

• szczotkowanie zębów,
• odkładanie brudnej bielizny do kosza,
• przyniesienie posiłków na stół (pod kontrolą rodziców np. sałatki),
• wycieranie swojej miseczki do sucha,
• zbieranie swoich zabawek do koszyka/pudełka,
• ubieranie się i przygotowanie ubranka na rano, do przedszkola.

Obowiązki domowe 4/5-latka:

• ścieranie kurzu,
• pomoc w nakrywaniu do stołu/sprzątaniu ze stołu,
• odkładanie brudnych ubrań do kosza,
• opróżnianie zmywarki (pod kontrolą rodziców).

Obowiązki domowe 6-latka:

• mycie włosów (pod kontrolą rodziców),
• układanie ubrań w szafie,
• wkładanie szklanych naczyń do zmywarki,
• pomoc przy zakupach (może nieść lekkie torby z kilkoma przedmiotami).

Obowiązki domowe 7/8/9-latka:

• opłukanie po sobie umywalki i wanny,
• umycie sobie samodzielnie włosów,
• zrobienie sobie kanapki,
• sprzątnie podłogę i powyciera kurz,
• nakryje do stołu/zbierze naczynia ze stołu,
• posprząta swój pokój, pościeli łóżko,
• przygotuje śniadanie,
• pomoże w przygotowaniu wspólnego posiłku,
• przygotuje sobie samodzielnie ubrania i plecak na następny dzień.

Obowiązki domowe – 10/12-latek może:

• zrobić zakupy,
• skosić trawę,
• odkurzyć,
• podać posiłek i sprzątnąć po nim,
• pomóc młodszemu rodzeństwu w prostych czynnościach higienicznych.

Pamiętaj, aby dziecko mogło wywiązać się z jakiegoś obowiązku, musi w ogóle wiedzieć, że go ma i na czym on polega. Każde nowe zadanie omów z dzieckiem, wytłumacz na czym polega, powiedz dlaczego jest ważne dla każdego z was. Obowiązki należy stopniować w miarę jak dziecko rośnie.

Wypełnianie obowiązków uczy dzieci samodzielności, odpowiedzialności, systematyczności, wykonywania rozmaitych zadań, cierpliwości i wytrwałości. Dziecko, które ma obowiązki, staje się bardziej zaradne, potrafi zadbać o siebie i swoje otoczenie, nabiera dobrych nawyków oraz zasad bycia członkiem zespołu.

Oprac. A. Gębala

Jak postępować – karać dziecko, czy nie?

Niektórzy rodzice dobrze sobie radzą w wychowaniu dzieci bez stosowania kar. Są również tacy, którzy uważają, że w pewnych sytuacjach, gdy zawiodły inne metody, kary są nieuniknione. Rodzice powinni wiedzieć, że małe dziecko ciekawe jest nieznanego mu świata i oczekuje od swoich opiekunów zaspokojenia wielu swoich żądań. Niestety, brak zrozumienia i świadomości istniejących zagrożeń powoduje, że dziecko niechętnie stosuje się do respektowania rodzicielskich zakazów.

Dziecięca osobowość kształtuje się pod wpływem wychowania rodziców. Zazwyczaj ciepła atmosfera panująca w domu, okazywanie serdeczności oraz uczuć sprawiają, że dziecko łatwiej akceptuje zakazy i na ogół stosuje się do nich. Niekiedy jednak – mimo dobrej atmosfery – zachowanie dziecka daleko odbiega od ogólnie przyjętych norm i rodzice zmuszeni są do ukarania go.

Psychologowie jednoznacznie twierdzą, że absolutnie niedozwolone i pozbawione sensu jest karanie malucha, który jeszcze niewiele rozumie. Oczywiście nie oznacza to, że dziecku należy na wszystko pozwalać, ale ciągłe zakazy ograniczają jego swobodę, a co za tym idzie – mogą prowadzić do stagnacji lub poważnego zakłócenia jego rozwoju. Najmłodszym dzieciom wystarczy niezadowolona mina mamy, jej stanowczy sprzeciw i odwrócenie uwagi malucha. W miarę dorastania dziecka przychodzi jednak moment, gdy słowny zakaz już nie jest wystarczający. Zdarza się, że jakakolwiek perswazja nie trafia do dziecka i nadal zachowuje się ono nieznośnie. W takich przypadkach wielu rodziców nie widzi innego wyjścia, jak po prostu ukarać dziecko. Dziecko wie doskonale, kiedy pozwala sobie na zbyt wiele, a jeśli rodzice przymykają oczy na jego zachowanie – będzie zachowywać się coraz gorzej. Ważne jest więc czytelne wytyczenie granic – co wolno a czego nie wolno. Wyznaczając je, rodzice muszą być jednak stanowczy i konsekwentni w ich przestrzeganiu. Bardzo często dorośli uważają, że karząc dziecko, wyrządzają mu krzywdę a z kolei dziecko odbiera karę jako brak uczuć ze strony rodziców. Należy jednak pamiętać, że stanowczość i konsekwencja nie wykluczają jednocześnie serdeczności, a dobre wychowanie wcale nie polega na rozpieszczaniu i pozwalaniu dziecku na wszystko. Wręcz przeciwnie, odczucia dziecka w takich przypadkach są zgoła inne – czuje się ono nieszczęśliwe i odnosi wrażenie, że rodzicom jest obojętne, co się z nim dzieje. Powody złego zachowania dziecka mogą być bardzo różne. Warto sobie uświadomić przynajmniej niektóre, a wówczas zrozumiemy, że karanie dziecka jest często pozbawione jakiegokolwiek sensu. Niekiedy wystarczy tylko zmienić swój sposób postępowania.

Karać mądrze oznacza, że:

• zastosowana kara nie powinna być skutkiem twojego zdenerwowania czy frustracji, 
• nie należy karać zbyt boleśnie i upokarzać, często wystarczy odmówić dziecku jakiejś przyjemności, 
• nigdy nie należy karać dziecka w obecności jego kolegów lub koleżanek, 
• kara powinna następować bezpośrednio po przewinieniu, 
• nie należy stosować kar cielesnych, uczą one jedynie, że większy i silniejszy ma przewagę, 
• nie należy używać wobec dziecka gróźb, nie powinno obawiać się, że ukarane dziecko będzie na ciebie obrażone, ono bowiem instynktownie wyczuwa, że masz dobre intencje.

Literatura:  S. Forward, Toksyczni rodzice,  M. Bogdanowicz, Psychologia dziecka w wieku przedszkolnym, I. Krysztofowicz, Wychowanie bez zazdrości. 

O odporności psychicznej dziecka

Odporność jest ważną cechą człowieka, która pomaga mu stawić czoło trudnościom, pokonywać je i wzmacniać swoje siły psychiczne lub przekształcać je za pomocą przeżywanych nieszczęść życiowych. Każdy człowiek staje wobec takich sytuacji, w tej kwestii nie ma wyjątków.

Odporność jest podstawową, wrodzoną zdolnością ludzką, rozwijającą się u wszystkich dzieci. Rodzice i inni opiekunowie wspierają jej rozwój za pomocą słów, które wypowiadają, działań, które podejmują i środowiska życia, w jakim dziecko się rozwija, a którego autorami w znacznym stopniu są rodzice. Dorośli, którzy wspierają rozwój odporności, dbają o to, aby dziecko czuło się bezpiecznie w rodzinie czy w szkole. Zachęcają dziecko do niezależności, autonomii, odpowiedzialności, empatii i altruizmu i do pokładania nadziei, okazywania wiary i zaufania w różnych sytuacjach oraz w relacjach z ludźmi. Uczą dziecko, jak komunikować się z innymi, rozwiązywać problemy, radzić sobie z negatywnymi sądami, emocjami i zachowaniami. Dzięki temu dziecko jest coraz bardziej aktywne w rozwijaniu własnej odporności.

Co mogą zrobić rodzice, aby rozwijać u dziecka odporność na sytuacje trudne:

• okazywać dziecku bezwarunkową miłość i wyrażać ją werbalnie,
• przytulać i głaskać dziecko, aby je uspokoić, zachęcać dziecko do stosowania takich technik jak branie głębokiego oddechu lub liczenie do dziesięciu ułatwiające odzyskanie spokoju przed rozmową o problemach lub nie akceptowanych zachowaniach,
• modelować zachowania świadczące o odporności, gdy dziecko ma do czynienia z problemami interpersonalnymi, konfliktami i nieszczęściem; pokazywać, jak należy zachować się w różnych sytuacjach, modelować odwagę, zaufanie, optymizm i poczucie wartości,
• wymagać przestrzegania reguł i innych form dyscyplinowania, które określają granice zachowania i ich konsekwencje, pozbawiają dziecko przywilejów, nie raniąc jego godności,
• chwalić dziecko za wytrwałość w wykonywanym zadaniu, jak ułożenie układanki, przeczytanie książki oraz za właściwe zachowania, np. posprzątanie zabawek, ekspresję gniewu bez popadania we wściekłość, np. nie rzucanie się na podłogę,
• zachęcać dziecko do samodzielności,

• nadal pomagać dziecku odkrywać i nazywać uczucia własne i innych,
• systematycznie pomagać dziecku w nabywaniu wiedzy na temat własnych cech temperamentalnych np. stopnia nieśmiałości, ostrożności, otwartości, aktywności, jak również cech osób z otoczenia dziecka,
• stopniowo włączać dziecko w różne sytuacje trudne lub przygotowywać do nich, mówiąc o nich, czytając książki, identyfikując czynniki odporności lub dyskutując na temat czynników odporności, które mogą być w takich sytuacjach przydatne,
• zachęcać dziecko do okazywania empatii i troski, uprzejmości i sprawiania przyjemności innym,
• zachęcać dziecko do komunikowania się i rozwiązywania problemów interpersonalnych lub poszukiwania pomocy w poradzeniu sobie z nimi,
• rozmawiać z dzieckiem, dyskutować, dzielić się wrażeniami z całego dnia, pomysłami, obserwacjami, mówić o swoich uczuciach,
• pomagać dziecku brać na siebie odpowiedzialność za własne zachowania i zrozumieć, że jego działania mają określone konsekwencje,
• utrzymywać równowagę między pomocą udzielaną dziecku a zachęcaniem go do niezależności,
• akceptować błędy i porażki dziecka, wskazując jednocześnie drogi dojścia do sukcesu,
• zapewniać dziecku bezpieczeństwo i „podnosić na duchu” w sytuacjach stresowych,
• zachęcać do plastyczności w wyborze różnych czynników odporności w sytuacji trudnej, na przykład poszukiwania pomocy zamiast bezskutecznego polegania na własnych siłach; okazywania empatii zamiast gniewu lub lęku; informowania innych o własnych uczuciach zamiast cierpienia w samotności.

Literatura: 
E. Grotberg: Zwiększanie odporności psychicznej, wzmacnianie sił duchowych, Wyd. Akademickie „Żak”, Warszawa 2000. 

Oprac. A. Gębala